Słowo Rembrandt w polskich piosenkach

Na mieście dziś deszcz

Pary kochanków w biegu mijają mnie

Przypadkiem ty też

Jeśli masz w sobie piękno

To nie perły i Rembrandt

Nie mam szans na Wersal

Może zaczekać

Tych dwoje na pewno kiedyś rozstanie się

Szeptają nam w tle

Że jak wykorzystam metonimie, nas to nie zabije,

A jedynie popłyniemy w fenyloetyloamine,

Bóg mi świadkiem, że nawet prawo Ohma,

Nie złamie mego oporu, jestem jak Koran,

I nawet jak ktoś bawi się moim światłem jak Rembrandt,

Ciągle powtarzam sobie jak mantrę ""nie przegram"",

Kiedy mówisz do mnie słońce czuję się jak Jakub Kawalec,

Jestem chłopakiem na chwile, a nie na stałe,

Nie patrz mi się w oczy, jak nie lubisz synestezji,

Mes to nie prymas, więc kop ten rym Mes.

Proste, że tak, ja informuję jak Der Spiegel.

Mocne słowa, mocne wersy jak Beanie Sigel.

Rozpierdalam Twój głośnik od podstaw, aż do membran

i z kumplami kultywuję holenderski styl jak Rembrandt.

I nie pytaj mnie znowu: po co mi te przechwałki?

Znowu nie jestem trzeźwy i nie jara mnie styl miałki.

Jak nie trafiłbym do domu, gdybym nawet miał strzałki,

więc weź przykład graczu zamiast popadać w szał

- ech, próżna mowa.

Norwid - ten

pisałby,

Tycjan i

Rembrandt, i

Loon by malował

Ręce jak

miękki sen,

oczy jak..

eech, próżna mowa.

Norwid, ten

pisałby

Tycjan i

Rembrandt, i

Leon by malował.

Ręce jak miękki sen,

oczy jak,

czy ja wiem

Stękają żarna

Trąc jęczmienie

Między światłem a cieniem

Między światłem a cieniem

Ja, Rembrandt rude wąsy miałem

I malowałem cały świat

I Wenus holenderskiej zad

I piersi białe mej Danae

Wrzawę jarmarku i milczenie

Dwa, dwa zera, dziewięć, koniec roku.. aha

Zachodzi słońce, mistrz światłocienia jak Rembrandt

maluje setki wspomnień, nie oszczędza, róży w kolce

Kwiatom społeczeństwa nie oszczędzi wojen

nawet teraz, kiedy gwiazdy świecą na betonie

Lampy ulic poszerzają nam horyzont nocą

z Tobą cholerka!

Jesteś dla mnie wszystkim, z Tobą płakać i śmiać się,

Wszystko jest Tobą, ja i Ty, czytaj - razem!

Wspólny spacer, pożycie jak wstążka, krętych ścieżkach,

malowniczych jak Rembrandt, czy brutalnych jak Wietnam,

z Twą pomocą przetrwać, jeśli dasz mi szansę, kobieta

taka jak Ty, ze zwykłym chłopakiem. Nie, nie -

Nie zwykłym chłopakiem!

Jesteś dla mnie wszystkim, wszystko jest Tobą

Dziś daje im mętlik w głowach, a w życiu zamęt,

Atrament zamiast krwi stąd się wzięły sine żyły,

Jak Bisz jestem świetnym poetą, szukam przyczyny,

A później ich skutków, bo gdzie przyczyna tam skutek,

Jak w baroku Rembrandt swoje myśli tu maluję,

I czuję coraz więcej, z każdym dniem widzę więcej,

O wiele więcej niż powinnam, tak mówi serce.

Biegnę po więcej i jak Screwball robię hardcore,

Dziś z Kokalem na bicie ogłuszymy Twoje miasto,

Kupiłabym Rembrandta, Chagalla lub Gauguina

Bo ty już masz Trabanta i spokój myślenia

Jak w raju pod sufitem wisiałby Gioconda

Gdy obiad być gotował, by w kuchni ją oglądać

A tymczasem kup kochany pomidory

Na czarnym katafalku

I zabił poeta panienkę

W zachodu amarantach

A zabił ogromnym nożem

Na tle obrazu Rembrandta

Krajały niebo pioruny

Jak najostrzejsze noże

Poeta uciął głowę

I wbił na długi rożen

na czarnym katafalku.

I zabił poeta panienkę

w zachodu amarantach,

i zabił ogromnym nożem

na tle obrazu Rembrandta.

Krajały niebo pioruny,

jak okrwawione noże.

Poeta uciął głowę

i wbił na długi rożen;

na dworze padał śnieg

i widział ołtarz, skąd schodził anioł

wiatr go kołysał na strandzie

gdy kapał sosem na białą panią

w czarnym olbrzymim Rembrandcie

śnił mu się pomost rozkwitłych warg

i nie mógł po nim przeleźć

i widział tylko spasły kark

i szczęk ruchomą czeluść

Czasem w głowie nie mam nic w ogóle, czysta bzdura.

Uuu, sztuka rodzi się w bólach.

Co mam robić, dalej próbuję, ej!

Czy będę tak ciułał, czy fortunę zdobędę,

czy będę Rembrandtem, czy Rubensem,

czy w obrazach mych widoczna będzie dusza,

czy tylko estetyka. W bólach rodzi się sztuka

i przestaję widzieć sens, kiedy ciągle jej szukam.

Pomysłów błysk, który nagle wybucha.

Przewodniczący na parkiecie tańczy śmielej

Jego imieniem nazwali niejeden most

Twarze pijane wyglądają dzisiaj szczerze

Ktoś sie zatacza wymiotuje kaszle ktoś

Na ścianach kość słoniowa obrazy Rembrandta

Wszyscy świadomi swoich salonowych ról

W obrusy wsiąka najdroższy w kraju szampan

Każdy ubrany w swój najlepszy z szafy strój

Kończy się bankiet milkną śpiewy i uściski

na czarnym katafalku.

I zabił poeta panienkę

w zachodu amarantach,

i zabił ogromnym nożem

na tle obrazu Rembrandta.

Krajały niebo pioruny,

jak okrwawione noże.

Poeta uciął głowę

i wbił na długi rożen;

Na czarnym katafalku

I zabił poeta panienkę

W zachodu amarantach

I zabił ogromnym nożem

Na tle obrazu Rembrandta

Krajały niebo pioruny

Jak okrwawione noże

Poeta uciął głowę

I wbił na długi rożen